Gdy w ten jesienny czas płoną smutne, migotliwe światełka, wszyscy powracamy swą pamięcią do naszych zmarłych. Odnosimy wówczas wrażenie, że w tych chwiejnych płomykach listopadowego dnia i wieczoru, powracają oni do życia, by toczyć bezgłośną rozmowę z naszymi myślami. Postrzegamy ich jako mądrzejszych od nas o przejście umownej „smugi cienia” na drugą stronę, jawią się nam i przypominają we fragmentach scen i obrazach ze wspólnego życia, czasem już zatartych i nie do końca pamiętanych.